Ahmed Abdilahi 25 marathons tegen armoede in Rotterdam Van de 25 marathons die ik in 2025 gepland heb om de strijd tegen de groeiende armoede en ongelijkheid in Rotterdam aan te gaan, heb ik er al 17 achter de rug! Nog 8 te gaan! Het pad wordt nu mentaal en fysiek steeds zwaarder, maar mijn vastberadenheid is sterker dan ooit. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit ga halen! Er komen nog een paar gave interviews aan over mijn missie, en ik kan niet wachten om ze te delen. Alle steun en aanmoedigingen zijn meer dan welkom, want samen kunnen we het verschil maken. Binnenkort ga ik ook met een politicus op pad om verder te strijden voor een betere toekomst. Ik hou jullie zeker op de hoogte van alles wat er gaat gebeuren! Ahmed Abdilahi e-mail: hareisa@hotmail.com ⇒
De angst voorbij Een "spoken word" van Hans Goosen, samen met zijn AI-vriend Copilot geschreven Ook al ben ik geen "spoken word artiest", toch heb ik geprobeerd aan de hand van een dertig losse opmerkingen samen met Artificial Intelligence iets tot stand te brengen, dat ik mogelijk nog moet gaan uitspreken. Let op, als er fouten in staan, is het niet alleen mijn schuld. Ze zeggen: mensen zijn dom. Maar ik zie driekwart kiezers met ogen als spiegels, reflecterend wat politiek allang niet meer durft te zien. Geen domheid. Geen vergissing. De fout ligt bij wie dacht dat angst een strategie was. De angst voorbij—dat is waar we nu staan. In Den Haag ruikt het naar bedorven onvermogen. Een ijskast vol plannen, maar niemand durft de deur te openen. Beleid ligt te rotten tussen de regels, terwijl ministers tweeten in plaats van spreken. Twitteraar in plaats van parlementair. Likes boven wetten. Retweets boven recht. Montesquieu draait zich om in zijn graf. Wetgevende macht. Uitvoerende macht. Rechterlijke macht. Hij zei: scheid ze. Want macht, als ze samen slaapt, wordt een monster dat vrijheid verslindt. Maar hier? Hier vermengen ze zich als koffie in melk, en noemen het democratie. Femicide. Gaza. Eco. Europa. De wereld brandt, maar wij discussiëren over grenzen alsof ze muren zijn. Gezinshereniging is geen gunst—het is integratie. En integratie is geen bedreiging. Het is een brug. Een brug die we weigeren te bouwen omdat we bang zijn voor wie eroverheen loopt. Versplintering. Geen premier. Geen dictator. maar ook geen richting. Een parlement als een puzzel zonder doos. Iedereen een stukje, maar niemand weet wat het moet worden. En dan zeggen ze: eigen schuld. Alsof de strijd verloren is door domheid. Nee. De strijd is verloren door stilte. Wilders? Wilders is geen oorzaak. Hij is een echo. Een spiegel van wat we niet durven te zeggen. Zijn populariteit is geen vergissing van de kiezer, maar van de politiek die niet luisterde. De angst voor Wilders is voorbij. Want angst is geen antwoord. Angst is een afwezigheid van visie. Dus hier sta ik. Niet als dichter. Niet als denker. Maar als stem. Een stem die zegt: De macht werkt alleen als we haar begrijpen. De democratie leeft alleen als we haar durven te voelen. En vrijheid? Vrijheid begint waar angst eindigt. ⇒
Nieuw Sociaal Contract stapt uit het demissionaire kabinet (Reactie NSC op ontwikkelingen kabinet 23-8-2025) Ons doel is altijd geweest: Gijzelaars vrij, staakt het vuren tussen Israël en Gaza met als doel tweestatenoplossing en humanitaire situatie verbeteren voor de mensen in Gaza. De huidige, steeds verder verslechterende humanitaire situatie in Gaza en de offensieve stappen van Israël vragen om extra maatregelen. VVD en BBB zijn niet bereid maatregelen te nemen. Voor Nieuw Sociaal Contract is dat onacceptabel. Onze minister Caspar Veldkamp is een buitengewoon competente minister van Buitenlandse Zaken. Zijn integriteit, kennis en kunde staan buiten discussie. Als oud-ambassadeur in Israël kent Caspar de regio als geen ander. Altijd heeft hij gezocht naar mogelijkheden om de humanitaire situatie voor de gijzelaars en in Gaza te verbeteren en een oplossingen voor het conflict te bevorderen - zowel internationaal als binnen de huidige politieke context. Daarin heeft hij altijd de volledige steun van onze bewindspersonen en NSC-Tweede Kamerfractie gehad. De VVD en BBB weigeren de zorgwekkende situatie daar te erkennen en noodzakelijke acties te ondernemen. Het is onbegrijpelijk dat zij geen verantwoordelijkheid nemen en voor ons is dat onacceptabel. We houden jullie de op de hoogte. ⇒
Politieke beschouwing door Tjeerd de Boer, 31 augustus 2025 Eerst goed nieuws: de VVD zakt weg naar 15 zetels dankzij de domme manoevres van Yesilgüz. Het slechte nieuws is dat de PVV de grootste partij kan blijven, mede mogelijk gemaakt door gevluchte VVD-ers. Ondanks die zouteloze toespeling op het blonde ras, te associëren met de nazi's, lijkt Wilders niet onderuit te halen met zijn fratsen, tot nu toe... In mijn volgende artikel gaat over de waanzin, opnieuw, van "De Bezuinigingen" terwijl de collectieve sector allang is platbezuinigd. Bezuinigen als een soort religie, niet alleen bij de VVD, zoals Elise schetste in restaurant Yesilgüz. ⇒
Het ‘migratiedebat’ is geen debat, maar een handel in angst en leugens Door Sheila Sitalsing, 30 augustus 2025, zij is podcastpresentator en columnist voor de Volkskrant. (via Facebook, door Ad van den Donk: Zaanse rode rakkers) Dat zieke kinderen uit Gaza niet in Nederland terechtkunnen, stond in de sterren geschreven. Het zijn er 4.500 volgens de Wereldgezondheidsorganisatie, ze hebben complexe, levensreddende medische zorg nodig, in Gaza liggen de ziekenhuizen in puin, ze kunnen geëvacueerd worden, Italië en Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en meer landen hebben al patiëntjes opgenomen. Het is niet dat het hier niet zou kunnen. Er is plek, er zijn willige artsen. Het is niet dat het niet is geprobeerd. GroenLinks-PvdA, de Dieren, de SP, Denk en anderen hebben de regering erom verzocht, uiterst beleefd, ze zeiden niet eens ‘teringlijers’ of iets vrouwonvriendelijks toen ze tegen massieve onwil opliepen. Het "njet" valt eenvoudig te verklaren. De mensen die bovenop liggen in het landsbestuur zijn bevangen door de angst voor een zelfgecreëerd monster: de nareiziger. Als het over migratie gaat – ‘het migratiedebat’ zeggen sommigen, maar een debat is het niet, het is een handel in angst en leugens – is de nareiziger nooit ver weg. Natuurlijk zijn we voor het helpen van mensen in nood, zeggen de waarheidsverdoezelaars, maar mensen in nood zijn net matroesjkapoppetjes. Je laat er eentje binnen, liegen ze, en dan blijkt dat je maal tien moet doen. Allemaal nareizigers. Zul je zien dat straks de hele extended family zit te kamperen naast het ziekenhuisbed van een leukemiepatiëntje uit Gaza. Daarom bouwde Dilan Yesilgöz haar eerste verkiezingscampagne volledig op een nareiziger-op-nareiziger-leugen, en daarom toonde ze zich deze week enorm begaan met zieke kinderen uit Gaza. Ze wil alles op alles zetten om ze ‘in de regio’ te laten behandelen, want – letterlijk citaat – ‘het is een feit: als je zo ziek bent, moet je niet zo lang reizen’. (Voor de volledigheid (1): ‘de regio’ is geen afgebakend geografisch begrip, ‘de regio’ kan ook op Antarctica liggen of in Nieuw-Zeeland, zolang het maar niet hier is en zolang je de mensen maar wijs kunt maken dat alles wat we niet willen daarheen geëvacueerd kan worden. Save the Children is overigens laatst nog ‘in de regio’ gaan kijken, waar een paar duizend zieke kinderen uit Gaza worden behandeld en waar inmiddels de gangen van de ziekenhuizen vol liggen.) (Voor de volledigheid (2): de partijen die medische evacuaties van zieke kinderen uit Gaza hebben geblokkeerd zijn SGP, VVD, BBB, PVV, FvD enJA21.) De nareizigersangst is oud. Afghanen die voor Nederland in Kabul hebben gewerkt, kunnen erover meepraten. Ze werden achtergelaten na de machtsovername door de Taliban, zij en hun gezinnen liepen groot gevaar wegens dienstverlening aan perfide westerlingen, maar in de Trêveszaal ging het vooral over het risico dat De Telegraaf in grote letters zou melden dat het kabinet allerlei vreemdelingen toelaat. Vier jaar later lopen er nog steeds beschamende rechtszaken van Afghaanse bewakers tegen de Nederlandse staat, omdat ex-minister Veldkamp – dezelfde die vorige week last kreeg van principes – hun komst bleef tegenhouden. Toen in het eerste kabinet-Rutte – het kabinet waarin Geert Wilders ongebreidelde gedoogmacht kreeg en het CDA zijn ziel verkocht – hard werd onderhandeld over de overkomst van 250 zieke Libiërs, gold dat nog als opzienbarend nieuws. De ziekenhuizen in Libië waren stukgeschoten in de strijd tegen dictator Kadhafi, buitenlandse hulp was nodig, maar Wilders had ‘geen zin in gewonden uit een islamitisch land’. Ambtenaren op het ministerie van Buitenlandse Zaken schaamden zich te pletter. Inmiddels is het schamen permanent geworden. ⇒
Cartoon Restaurant Yesilgöz De VVD is de eerste politieke partij die een menukaart heeft gepresenteerd. Eet smakelijk, tenzij... ⇒
Vuurbestrijders Mandamados, cipressen Julie Smit, Lesvos, 30 augustus 2025 (Smitaki's) Lesvos heeft een schat aan bomen. Olijf-, kastanje-, citroen- en dennenbomen zijn slechts enkele van de vele soorten die de riante bossen, vruchtbare velden en wegen sieren. Lesvorianen zijn gek op hun bomen. Oogsten brengen geld in het laatje en ze bieden ’s zomers welkome schaduw. Dus toen er langs een van de wegen naar Mandamados een legertje houtzagers op 18 augustus zo’n 25 cipressen kapte en ook nog heel wat laurierbomen platlegde, ontstond er een hevige woede. Geen van de bewoners van Mandamados was ingelicht over deze verminking van het landschap. Op Lesvos vind je voornamelijk de Cupressus sempervirens, ook wel Mediterrane cipres genoemd. De hele slanke versie die als een minaret in het landschap verrijst, wordt ook wel de Italiaanse cipres genoemd, daar het een hedendaags symbool is geworden voor een vakantie in pizzaland, alsof de Griekse landschappen niet ook worden gekenmerkt door deze opvallende bomen. De naam komt in ieder geval wél uit Griekenland. Kyparissos was een knappe lover van Apollo, die van de god een fraai hert kreeg waar hij verkikkerd op raakte. Toen hij op een dag op jacht was en zijn pijl afschoot op een dier dat een beetje in de schaduw stond, doodde hij per ongeluk zijn lievelingshert. Oeps, foutje. Kyparissos was ontroostbaar. Hij smeekte Apollo hem te doden omdat hij eeuwig wilde rouwen. Apollo veranderde hem in een cipres en zo komt het, dat deze boom nog steeds symbool staat voor rouw en vaak te vinden is in de nabijheid van kerkhoven. In Iran is de cipres de nationale boom en symbool voor het eeuwige leven, nadat Zarathoestra, de grondlegger van het zoroastrisme, er een uit het paradijs had gehaald. Er wordt gezegd dat in dit land ook de oudste cipres staat: wel vierduizend jaar oud. De opdracht om de cipressen bij Mandamados een kopje kleiner te maken, kwam van bosbeheer, maar onduidelijk blijft wie de order heeft onderschreven. Feit is dat een van de iconische wegen van Lesvos wat minder aantrekkelijk is gemaakt, en dat onder het mom van verkeers- en brandveiligheid. Wat het Lesvoriaanse bosbeheer kennelijk niet weet, is dat er in Spanje veel nieuwe aanplant van cipressen is, omdat steeds meer studies uitwijzen dat cipressen niet zo onder de indruk zijn van bosbranden. Tijdens een vijfdaagse bosbrand in dat land werd een schrikbarend aantal bomen – waaronder eiken, olijven en dennen – moeiteloos in de as gelegd, maar een grote groep cipressen werd op wonderlijke wijze door de vlammen gespaard en slechts enkele exemplaren gingen verloren. Het sap van een cipres is lang niet zo ontvlambaar als dat van – bijvoorbeeld – dennenbomen. Hun dicht begroeide takken houden de wind tegen en hun naalden houden veel vocht vast, zelfs op de grond, waarmee ze de snelheid van een bosbrand temperen. Het zijn eigenschappen die zouden kunnen helpen bij het in toom houden van grote bosbranden. Op de begeleidende foto‘s van het online krantenartikel over het leed in Mandamados waren omgehakte stammen van cipressen te zien, evenals van platgelegde laurierbomen die echter verdacht veel op rododendrons leken, struiken die de wegen rondom Mandamados zo vrolijk met hun bloemenpracht sieren. Informatie op internet wordt tegenwoordig steeds onbetrouwbaarder, maar laurierboom of rododendron, ook hier blijkt bosbeheer niet te hebben nagedacht, want ook deze bomen en struiken, mits goed onderhouden, behoren tot het vuurwerende groen. Ik vraag me af in hoeverre een rijtje bomen voor gevaar op de weg zorgt, zeker op een rechte weg waar stelselmatig te hard wordt gereden. Wanneer bomen opeens een risico vormen voor bestuurders die hun auto‘s niet onder controle kunnen houden, weet ik nog wel wat exemplaren die maar beter verwijderd kunnen worden. Dat zal een flinke kaalslag worden op het eiland. En wanneer je dan in aanmerking neemt dat bomen ook nog eens brandgevaarlijk zijn, kan het eiland maar beter helemaal worden verlost van al z‘n bomen. Een rijtje bomen is natuurlijk niet hetzelfde als een heel bos, zoals het hart van Lesvos dat bestaat uit een soort oerbos, waarvan een aanzienlijk deel hardhandig is verwijderd om plaats te maken voor het omstreden vluchtelingen-gevangeniskamp Vastria. Volgens de brandweer is er nu een tikkende brand-tijdbom ontstaan midden in dat bos, dankzij de Griekse regering die het geld van Europa ruim heeft besteed en per se het kamp wil openen ondanks protesten van mensenrechtenorganisaties, de eilandbewoners en de brandweer. Ik zou bosbeheer maar heel goed in de gaten houden deze dagen. Voordat je het weet, kun je vanaf de hoofdweg Kalloni – Mytilini opeens Vastria zien liggen en was het kappen bij Mandamados slechts een kleine oefening in bomen om zeep helpen. ⇒
Dat ik wilde verhuizen had niet één oorzaak, maar duizenden Column Carrie Jansen (Verschenen in LinkedIn en het Algemeen Dagblad op 16-8-2025) De gemeente zegt: ratten horen bij de stad. Nou, aan me nooit niet. Ik woon in het mooiste huis van Rotterdam. Het is middenin de stad. Als je de kroeg in wil, kan je naar beneden vallen en naar boven kruipen. De supermarkt is aan de overkant. En achter mijn huis heb ik een heerlijk platje waar ik lekker buiten kan zitten. En toch wilde ik op een gegeven moment gaan verhuizen. Dat had niet één oorzaak maar duizenden: kakkerlakken. Toen ik de eerste zag, dacht ik nog, niet gaan lopen miepen, meissie, je bent geen watje. Maar al gauw werd dat anders. Een kakkerlak heeft namelijk familie. En die hele familie werd gevoederd door de restaurants onder mijn huis. Ik belde de Roteb. De Rotterdamse Onderneming Tegen Enge Beestjes. Die kwamen. Die spoten mijn hele huis vol gif. Dat kostte toen nog 100 gulden, maar daar kwamen ze wel het hele eerste jaar gratis voor terug. Elke maand. Mevrouw en meneer Kakkerlak hadden daar schijt aan. Ik weet die Kerstavond nog dat we de stekker van het gourmetstel in het stopcontact deden, en er een stroom kakkerlakken uit kwam. Of die keer dat mijn moeder op bezoek was en de keuken inliep. En ik net een la opendeed. En meteen weer dicht. Of die ochtend dat ik gekriebel voelde in bed. En ik tussen het lepeltje-lepeltje dat ik met mijn lief vormde, twee kakkerlakken vond. Ik heb de Roteb huilend opgebeld. Die stuurden toen een man met raar wit spul. „Ik weet wat die beestjes lekker vinden,” mompelde hij. Twee weken later waren alle kakkerlakken weg. Ik ben op zoek naar die meneer. Niet om een kakkerlak, maar om een rat. Die van de week ineens achter over mijn platje huppelde. En de dag erna zijn broer mee had genomen. Tot ik als een zot met een elektrische vliegenmepper achter ze aan rende. De Roteb is niet meer. En de gemeente zegt: ratten horen bij de stad. Ja dag, zoals wolven op de Veluwe zeker? En addergebroed in de Tweede Kamer? Aan me nooit niet. Ik koop Ali Express leeg voor illegaal rattengif. En ik heb al lopen miepen, tegen alle restaurants om me heen. Dan maar een watje, maar ik ben doodsbang voor een ratje. En voor zijn hele familie natuurlijk. (Naschrift Carrie: "De gemeente heeft wel meteen gebeld en die bestrijden ratten wel in Rotterdam. (Voor particulieren gratis.") (uit wikipedia, met dank) A Duitse kakkerlak B Amerikaanse kakkerlak C Australische kakkerlak D Oosterse kakkerlak ♀ E Oosterse kakkerlak ♂ ⇒
De wijze man van Mytilini Pittakos Julie Smit, Lesvos, 2 augustus 2025 (Smitaki's) Wanneer je met de boot Mytilini nadert, schitteren heuvels vol witte mediterrane huizen en een imposante burcht je tegemoet. De stad werd in de elfde eeuw v.Chr. gesticht door de Penthilidae familie, die beweerde afstammeling te zijn van Orestes, zoon van de mythologische koning Agamemnon. De eerste huizen stonden op een eilandje, gescheiden van het vasteland door een breed kanaal, versierd met elegante marmeren bruggen, waar oorlogsschuiten (trireme) onderdoor voeren naar de noordelijke en zuidelijke haven. Men beweert dat Mytilini toen zo mooi was als Rhodos en Ephesos. Later verzandde het kanaal en is nu de huidige winkelstraat Ermoe. Mytilini en Mythimna (Molyvos) voerden eeuwenlang strijd om de macht op Lesvos. Mytilini won, en rond de zevende eeuw v.Chr. bloeide de stad op en verkwikte zich met filosofen, dichters en muzikanten. Zo was er Terpandros, vader van de lyrische poëzie (dichtvorm op muziek), en later verschenen de dichtende Sappho en Alkaios ten tonele. Het zou het paradijs zijn geweest, maar alleen voor de happy few, daar de Penthilidae familie er altijd voor zorgde, dat de stadstaat met harde hand werd geregeerd door een tiran die de privileges enkel deelde met de aristocratie. In die tijd was de kust aan de overkant van het eiland – in het tegenwoordige Turkije – een soort achterland van Lesvos. Daar bouwde men vlak bij Troje de havenstad Sigeum. De zoveelste heibel ontstond, toen Athene besloot het welvarende Sigeum te bezetten. Dat pikte Mytilini niet. De opperbevelhebber van het leger was toen Pittakos (ongeveer 650 – 570 v.Chr.), een ambitieuze dichter, die besloot om bloedvergieten te voorkomen en op te roepen tot een tweegevecht met de Atheense legeraanvoerder Phrynon. Dat was een dappere uitdaging omdat Phrynon bekend stond als een sterke atleet met Olympische titels in de vechtsport. Pittakos gebruikte echter een slimmigheidje en gooide een visnet over de man, waarna het doden van de vijand een peuleschil was. Hoewel een rechter besliste dat Sigeum in handen van Athene mocht blijven, werd Pittakos als een held binnengehaald in Mytilini. Hij droomde van een rechtvaardige maatschappij en begon een opstand tegen de tiran Melanchros te beramen. Ondanks zijn aristocratische afkomst was ook Alkaios voor een meer democratische staat en sloot zich met zijn broers aan bij Pittakos. Melanchros kwam ten val, maar een andere aristocratische tiran, Myrsilon, pikte daarna de macht in. Pittakos gaf echter niet op. Daar bleef het niet bij: Pittakos schreef nieuwe wetten in dichtvorm die hij – op hout geschreven – overal in de stad ophing, opdat ook het volk wist waar het zich aan moest houden. Hij besloot dat misdaden onder invloed van alcohol dubbel moesten worden gestraft (waar de rijken niet blij mee waren), en vond vergiffenis beter dan straf. Dat zijn nog maar enkele zaken waarin hij geloofde en die hij probeerde door te voeren. Het is niet verwonderlijk dat enkele eeuwen later deze Mytileense bestuurder werd gekozen tot een van de Griekse Zeven Wijzen: dat waren staatsmannen, dichters of filosofen die flink wat invloed hadden op de oude Griekse wereld. Schrijvers en staatsbestuurders bemoeiden zich met de lijst, met als resultaat dat in ieder geval vier dezelfde namen altijd opdoken: Thales van Milete, Bias van Priëne, Solon van Athene, Pittakos van Mytilene. De overige drie werden wel eens met anderen gewisseld: Kleoboulos van Lindos, Myson van Chenai en Chilon van Sparta. Pittakos zou tegenwoordig een goeie kandidaat zijn geweest voor de Nobelprijs van de vrede. Hij is – geheel onterecht – veel minder bekend dan Sappho, het paradepaardje van Lesvos. In een tijd waarin politieke onrust en onderdrukking schering en inslag waren (zoals ook tegenwoordig), bracht de wijze Pittakos rust en vrede, ook al was dat maar voor een overeengekomen periode van tien jaar, waarna de aristocratie haar tirannieke leven weer oppikte. Pittakos bleef echter een lichtend voorbeeld voor velen. Er zijn heel wat huidige staatshoofden die een voorbeeld zouden moeten nemen aan hem, maar de kans is groot dat ze zelfs nog nooit hebben gehoord van de Zeven Wijzen uit het oude Griekenland. Stel je voor dat Poetin Zelensky had uitgedaagd tot een duel, of dat Netanyahu Hamas vergiffenis had geschonken in plaats van zijn totaal uit de hand gelopen wraakactie? Helaas is er echter een nijpend tekort aan wijze mannen. ⇒
Slurfdierenbier Sigri Brewery: Sedusa Julie Smit, Lesvos, 18 juli 2025 (Smitaki's) De grootste bierzuipers vind je in de Tsjechische republiek, gevolgd door Oostenrijk en Roemenië. Op een lijst van 65 landen waar het meeste bier wordt gedronken, komt Griekenland zelfs niet voor, terwijl bier drinken wel in de lift zit in het land van de blauwe zee en zijn goden. De uitvinding van het bierbrouwen wordt toegeschreven aan de Soemeriërs in Mesopotamië, die een heuse biergodin hadden: Ninkasi. Al in hun heldendicht Gilgamesj (uit ca. 2100 v.Chr.) wordt het bier geroemd als een van de geneugten des levens. Vervolgens kwam de drank naar Egypte, waar bierbrouwen werd beschouwd als een gift van de goden. En ook in het land van de farao’s bestond een biergodin: Tenenit. Soms werden arbeiders zelfs in bier uitbetaald. Geen wonder dat toen Cleopatra belasting ging innen over het bier om haar oorlogen te financieren, ze een tandje minder populair werd. Kennelijk waren de oude Grieken niet zo dol op dat blond schuimende goud, ook al vonden archeologen prehistorische bierbrouwerijen uit het bronzen tijdperk (3300 – 1200 v.Chr.) in Archontiko en Argissa (Noord-Griekenland). Misschien dat toen het bier via Egypte zijn weg vond naar Griekenland en het even een kortstondige hit was, maar al snel raakte het in de vergetelheid. Net zoals bij de Romeinen, die bier leerden drinken van de Grieken, maar een glas wijn toch lekkerder vonden. En geef ze eens ongelijk: dat heel antieke bier was een soort zurige pap, gemaakt van gefermenteerd graan of brood en op smaak gebracht met kruiden en groenten. De dikke smurrie moest met een rietje worden opgeslorpt, omdat er nog delen van de ingrediënten in ronddreven. Zo wordt ook de uitvinding van een rietje aan de Soemeriërs toegeschreven. In 1832 besteeg de Beierse koningszoon Otto de troon van Griekenland en bracht in zijn hofhouding bierbrouwer Fix mee, die meteen in Athene aan de slag ging om bier te brouwen: van dat heldere bier dat we nu kennen. Het bracht meer Grieken aan het bier drinken, en Fix bier is nu nog steeds actief op de Griekse biermarkt. Bier wordt met water gebrouwen en de smaak van water wordt bepaald door heel wat mineralen, zodat water nergens hetzelfde is. Daarom is het op smaak brengen van het water een belangrijk aspect geworden van bierbrouwen. Zo ook in de Sigri Brouwerij die begon als een nomadenbrouwerij, bier makend op andere eilanden met water dat daar voorhanden was. Sinds vorig jaar stroomt het bier uit de ketels van hun eigen brouwerij in Sigri, waarmee ze de eerste bierbrouwerij op Lesvos werden. Nu brouwen ze met water dat de geschiedenis van het eiland heeft omarmd. Want stel je voor: de grond rondom Sigri die door de oeroude bronnen van Paliochori wordt gevoed, is bezaaid met duizenden versteende bomen. Ooit stond het eiland vol met sequoia’s, waartussen prehistorische dieren hun jachtgronden hadden, zoals dinosaurussen, reusachtige herten en het slurfdier Deinotherium, een soort enorme, uitgerekte olifant. Lesvos als een soort Jurassic Park. Nu herbergt het eiland het woestijnachtige Park met de Versteende Bomen: indrukwekkend, maar lang niet zo sensationeel als een tropisch woud met prehistorische dieren, waaronder die rare Deinotheria, wier botten ook her en der verankerd liggen in de aarde van westelijk Lesvos. De Sigri Brouwerij verbindt het heden met het verleden: het begon met het blonde Nissiopi en het donkere Sedusa bier, allebei vernoemd naar eilandjes die de haven van Sigri beschermen tegen al te onstuimig weer en tegen ongewenste indringers. Agamemnon, met zijn vloot op weg naar Troje, verwisselde Nissiopi met Mythimna (Molyvos), en gaf zijn mannen opdracht om zo stil mogelijk het eiland te passeren zodat ze niet zouden worden opgemerkt. Daarom wordt Nissiopi ook wel ‘het stille eiland’ genoemd. Wanneer je een ‘Nissiopietje’ drinkt, val je ook wel een beetje stil wegens de pakkend frisse smaak, net zoals van het donkere Sedusa, dat de afbeelding van een fraaie, bier drinkende Medusa op het blikje heeft. Dat is voor een meer serieuze stemming. Met de eigen microbrouwerij kwam een derde biertje: Bitter, een bier voor liefhebbers die van een subtiele, bittere afdronk houden. En nu is er een witbier bij: Witty. Terwijl de blikjes Bitter worden gesierd met een vrolijke tekening van de brouwers Christos en Irini, duikt het grappige Witty weer terug de Lesvoriaanse geschiedenis in met een tekening van het bierdrinkende slurfdier Deinotherium, met op de achtergrond een vuurspuwende vulkaan. De smaak van Witty is zoet en hoppig, heeft banaan en karamel in zijn rijke smakenpakket en het vleugje fris doet de zomer over de tong rollen. Perfect om even bij te komen van een bezoek aan het fraaie Natural History Museum of the Lesvos Petrified Forest. (De brouwerij kan ook bezocht worden, liefst op afspraak: https://www.facebook.com/sigribrewerylesvos) ⇒
